آوای زندگی

دیروز داشتم پیاز خورد میکردم آوا اومدو درخواست پیاز کرد، یادم افتاد که توی خوراکیهای مورد علاقه آوا پیازو ننوشتم  محال که پیاز دستم ببینه و ازم نگیره!!! بعضی موقعها میره سراغ سبد سیب زمینی و پیاز، پیاز برمی داره که اگه خودمو بهش نرسونم با پوست میل میکنه. آخه بچه یساله و پیازززز!!!!!!!!! اونم خالی خالی ...

بعضی روزها که می خوام بیام سرکار بیدار میشی انگار که حس میکنی پیشت نیستم منم مجبور میشم بهت شیر بدم تا دوباره بخوابی و یواشکی از خونه برم بیرون. اما امروز وقتی بیدار شدی دیگه نخوابیدی اومدی دستمو گرفتی و دوباره بردی به رختخواب و بغلم کردی و شیر خوردی یه کم که خوابت برد تا بلند شدم باز چشماتو باز کردی و نذاشتی که بلند شم. حدود 40 دقیقه طول کشید که آخر سرم نخوابیدی و بلند شدی. منم که دیرم شده بود مجبور شدم علی رغم میل باطنیم از خونه بیام بیرون ... ولی از پشت در صدای گریه هاتو می شنیدم... به گفته بابا علیرضا (که کارش شیفتیه و بیشتر صبحها پیشته)  گاهی بیدار میشی و با چشم گریون تو اتاقها دنبالم میگردی هر چی هم که بابایی میگ...

اینجا هنوز چشماشو باز نکرده خوابالو خوابالو با اون موهاش اومدو موچین و آینه رو ازم گرفت. ...

دخترکم ژله، ماست، سیب زمینی سرخ کرده یا آبپز، املت، چایی، یخ ، هندونه و دوغ خیلی دوست داره ولی غذا خوب نمی خوره مخصوصا غذاهای برنجی. خیلی دوست دارم با اشتها غذا بخوره ولی... ...

البته آوا تکه های پازل ها رو یکی یکی می ده به من که انجام بدم می خواد ببینه من بلدم یا نه ...

یکی از مشغله های فکری آوا اینکه کفشهای عروسکشو پاش کنه یا توی روروئکه عروسکش بشینه. هر دفعه کفشهای عروسکشو میاره و عوم عوم می کنه و پاهاشو نشون میده که پام کن؛ من نمی دونم واقعا چجوری بگم که دختر من، درسته که پاهات کوچیکه اما نه اینقدرررررررر!!!!   یا این روروئک   ...

برای چند روز خداحافظ اسباب کشی داریم می خوایم بریم خونه جدید ...

یه مدتیه بعد از حمام موهای آوا رو یه سشوار کوچولو می کشم چون یکم موهاش بلند شده و نمیذاره که با حوله خشک کنم. سری آخر که بردمش حمام دادمش به علیرضا که لباساشو بهش بپوشونه. بعد از چند دقیقه دیدم علیرضا غش کرده از خنده. نگو بعد از اینکه لباساشو پوشیده، دست باباشو گرفته برده به سمت کشو و سشوارو درآورده و داده به باباش و گفته هوممممممممم (ترجمه: موهامو سشوار کن!!!!!)     ...

همیشه تا آوایی در سرلاکو باز می کرد می دویدم ازش می گرفتم تا نریزه اما اینار ...     و در ادامه ...       ...

به علت کمبود وقتی که دارم به ندرت آوا رو میبرم پارک. جمعه دیدم که خیلی حوصله بچه سر رفته همش بهونه می گیره تصمیم گرفتم ببرمش پارک.    ولی به جای اینکه بازی کنه و خوشحال باشه، همش مات و مبهوت بچه های دیگه بود!   آنچنان  با تعجب بچه ها رو که جیغ می زدن و اینور و اونور می دویدن رو نگاه می کرد که حواسش  به  بازی خودش نبود از بس بچم ندیده خوب   ​   یه ذره بخند! جان من یه ذره!!! ...